"خود اغراقی" در زادروز "قدح"

نیمه اسفند بود و آفتابی زاده شد

دشمنی ها رخت بست و عاشقی ها ساده شد

از وجود نازنینش شهر گویی جان گرفت

ابرهای تیره رفت و آسمان دلداده شد

شهر را خانه تکانی کرد و گرد غم برفت

ناخوشی بار سفر را بست و دور افتاده شد

تا که روی مه جبینش را پدر دید از فرح

شکرُ لِله گفت و حاضر بر سر سجاده شد

از همان ایام او را یک "دچاری" شد رقیب

روح نا آرام او را همچنان "سمباده" شد

نیست او را از "دچاران" ذره ای بیم و هراس

همچو کوهی استوار و فی المثل آزاده شد

مِی بریزید و به شادی این قدح ها پر کنید

ساقی شهر بیان ، یعنی "قدح" جان ، زاده شد

+ سپاس از اظهار لطف دوستان در قدح قبلی و پست های قبل .

 + از استاد و دوست عزیزم جناب آقای دچار هم ممنونم که متواضعانه اجازه فرمودن که در این شعر با ایشون شوخی بشه.